در امتداد رسیدن

جایی میخوندم که ذهن ادم همواره در تکاپو برای رسیدن به حالت تعادل و خنثی است تا از ورای ان به ارامش برسد.در واقع ذهن ما ادمها همواره به دنبال ایجاد نگرش یا تحلیل یا دیدگاهی است که بر اساس آن اعمال و رفتاری که از ما نشات میگیرد را تعبیر به خیرکند و براساس ان نگرش ساخته شده ما را از فکر کردن به عقوبت اعمال گاها خطای مان برحذر دارد.اصولا تصور میکنم در اکثر مواقع وقتی برای اتخاد تصمیمی با خودمان خلوت میکنیم ناخوداگاه ذهنمان این توانایی را دارد که حتی کارهای بد و منفی که در حالت عادی در دسته مثلا گناهان قرار میگیرد را برای ما اعمالی خنثی یا حتی خوب جلوه کند و از این منظر سیستم فکری ما مینواند همانقدر که راهگشا و راه نمای ما به خیر و ثواب باشد به همان میزان این قابلیت را دارد که ما را در حضیض ذلت و گمراهی بیافکند.اگر به این مقدمه معتقد باشیم پس مانیفست فکری شکل گرفته در ذهن و روح ما میتواند نقش به سزایی در آینده ما بازی کند،نقشی به مراتب پر رنگ تر از قوای جسمانی یا مکانیزم اراده و اختیار ما.مخلص کلام اینکه بنظرم باید بیشتر از انکه در پی رشد توانایی ها و افزودن به شمار قابلیت هایمان باشیم ارجح تر این است که بن‌مایه فکری مان را حتی الامکان آزاده و رها از دلبستگی به آرامش،های مقطعی پرورش دهیم و همواره تلاش کنیم افق های دورتری را پیش‌روی وجدانمان قرار دهیم تا نه تتها در لحظه اکنون بلکه پس از گذر از روزهاو سالها همچنان بتوانیم به تصمیماتی که میگیریم افتخار کنیم یا حداقل شرمنده شان نباشیم.++ هرچند به شخصه شرمنده بسیاری از تصمیاتم هستم و احتمالا خواهم بود!!...بشارت میدهد هر دم عصای پیر در دستم که مرگ اینجاست ... یا اینجاست ...یا اینجاستبرچسب‌ها: اخلاق, انسان, اختیار در امتداد رسیدن...